"Το γκάλοπ" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Ο Γιάννης μπήκε φουριόζος στην καφετέρια του σχολείου και αμέσως την εντόπισε. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Καθόταν μόνη της. Δεν της είχε ξαναμιλήσει αλλά πλέον ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του. Την πλησίασε και έφτιαξε την τούφα από τα μαλλιά του που πάντα πέταγε...

     «Γεια, με λένε Γιάννη είμαστε μαζί στην τάξη των Ισπανικών και κάνω μία έρευνα, βασικά ένα γκάλοπ που μου ανέθεσε ο διευθυντής του σχολείου για να βρούμε το ποσοστό των παιδιών που μιλούν ξένες γλώσσες και ποιες είναι αυτές», της είπε με μια ανάσα που μεμιάς έκανε τα μάγουλα του κόκκινα.

«Γεια, είμαι η Μαίρη» του είπε εκείνη χαμογελώντας και ξαναχαμήλωσε το βλέμμα της στο βιβλίο που διάβαζε. «Επειδή δίνω Χημεία σε λιγότερο από μισή ώρα και δεν έχω διαβάσει τίποτα, καλύτερα…»

«Θα πάρει μόλις δυο λεπτά, είναι τρεις ερωτήσεις. Κι αν θες μπορώ εγώ να σε βοηθήσω στη Χημεία, είχα γράψει 19 στο προηγούμενο διαγώνισμα, είμαι πολύ καλός στα θετικά μαθήματα…»

«Και πολύ επίμονος» τον διέκοψε η Μαίρη χαμογελώντας ξανά. Το θετικό ήταν ότι της είχε επιτέλους μιλήσει κι ότι δεν είχε χάσει το χαμόγελο της. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Της χαμογέλασε κι εκείνος και έκανε ένα βήμα πίσω προκειμένου να φύγει.

     «Οκ, κάτσε σε ακούω».

«Τέλεια, δε θα σε καθυστερήσω καθόλου, μισό λεπτό να βγάλω το χαρτί με τις ερωτήσεις. Ωραία, το βρήκα».

«Είσαι πάντα έτσι αγχωμένος;» ρώτησε η Μαρία κοιτάζοντας τα χέρια του που κρατούσαν το χαρτί κι έτρεμαν.

«Συνήθως όχι τόσο» απάντησε εκείνος αποφεύγοντας το βλέμμα της όσο πιο πολύ μπορούσε. «Λοιπόν ερώτηση πρώτη, ποιες ξένες γλώσσες γνωρίζεις;»

«Αγγλικά, Γερμανικά και πολύ λίγα Ισπανικά. Ότι έχουμε κάνει εδώ».

Ο Γιάννης είχε μείνει να την κοιτάζει γοητευμένος και να αναλύει ένα ένα γράμμα έτσι όπως έβγαινε από το στόμα της.

«Λοιπόν, η δεύτερη ερώτηση;»

«Α, ναι ναι συγνώμη. Δεύτερη ερώτηση. Ποιες άλλες γλώσσες θα ήθελες να μάθεις;»

«Μμμ, δεν ξέρω. Αυτές που μου άρεσαν τις έχω μάθει. Θα σου πω τα Κινέζικα. Θα ήθελα να μάθω Κινέζικα απλά γιατί είναι πολύ ιδιαίτερη γλώσσα, πρωτότυπη, γλώσσα που ελάχιστοι ξέρουν».

Ο Γιάννης ξερόβηξε καθώς ερχόταν η τρίτη ερώτηση και ο χρόνος του μαζί της τελείωνε. Θα πέρναγε πάλι στην αφάνεια και εκείνη αύριο ούτε που θα τον θυμόταν.

«Δε σημειώνεις. Τα θυμάσαι απ’ έξω;»

«Ε, ναι ναι», είπε εκείνος και αναρωτήθηκε αν τον είχε καταλάβει και τον δούλευε τόση ώρα.

«Λοιπόν και για να πάμε στην Τρίτη ερώτηση. Είναι λίγο άσχετη με τις ξένες γλώσσες και αν θες μου απαντάς».

«Για ν’ ακούσω» του είπε η Μαίρη περίεργη για το τι θα αφορά η τελευταία ερώτηση.

«Γίνεται ένας χορός σε 5 μέρες».

«Ναι, το γνωρίζω, για τις απόκριες. Τι σχέση έχει αυτό με την ερώτηση;»

«Θα ήθελες να πάμε μαζί;»

«Στο χορό;»

«Ναι.»

     Η Μαίρη έμεινε να τον κοιτάει και να αναρωτιέται αν αυτή η ερώτηση ήταν μέσα στο γκάλοπ.

«Είσαι σίγουρος ότι σε έβαλε ο διευθυντής να κάνεις γκάλοπ;» τον ρώτησε υποψιασμένη τι έχει συμβεί.

«Όχι, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να σε πλησιάσω χωρίς να με διώξεις. Λοιπόν τι λες; Θα πάμε μαζί;»

Ο Γιάννης ένιωσε ξαφνικά την αυτοπεποίθηση του να ανεβαίνει. Ένιωθε να την έχει κολλήσει στον τοίχο αλλά το «ναι» ακόμα δεν το είχε ακούσει.

«Και τόση ώρα μου λες ψέματα;»

«Εεεε…» Δεν το είχε σκεφτεί έτσι. Τώρα εκείνη τον είχε κολλήσει στον τοίχο. Αλλά δεν ήταν ψέματα, ένα τόσο δα μικρό αθώο ψεματάκι.

«Και σκαρφίστηκες όλο αυτό για να με πλησιάσεις;» τον ρώτησε εκείνη που πλέον έδειχνε γοητευμένη.

     Μετά από 5 μέρες ο Γιάννης φορώντας τα καλά του και κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια ήταν έξω από την πόρτα της έτοιμος να της χτυπήσει το κουδούνι.

Συγγραφέας: Αργύρης Γιαμάλογλου - φοτητής Tabula Rasa