«Ο Προκόπης, ένα μικρό μυρμήγκι» της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα λιβάδι ένα μικρό μυρμηγκάκι, που τον έλεγαν Προκόπη. Κάθε μέρα περπατούσε μόνο του ανάμεσα στις ντοματιές, τις φραουλιές και ένα σωρό άλλους θάμνους, δέντρα και λουλούδια και τραγουδούσε. Μια μέρα ο Προκόπης αναρωτήθηκε πως θα φαινόταν το λιβάδι από ψηλά και έτσι ανέβηκε πάνω σε μια μανταρινιά και κάθισε αμέριμνο πάνω σε ένα μανταρίνι, κοιτώντας τη θέα. Ξαφνικά, όμως, άρχισε να νιώθει το δέντρο να κουνιέται και κατάλαβε πως είχαν έρθει κάποιοι εργάτες για να μαζέψουν τους καρπούς του λιβαδιού. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε σε ένα μεγάλο τελάρο μαζί με πολλά μανταρίνια. Ο Προκόπης άρχισε να φοβάται, καθώς το τελάρο μπήκε σε ένα μεγάλο φορτηγό, το οποίο ολοένα και απομακρυνόταν από το λιβάδι μέχρι που βρέθηκε μέσα σε ένα ψυγείο με μανταρίνια, αγγούρια, αχλάδια, μήλα και πολλά πολλά άλλα φρούτα και λαχανικά.

Δεν ήξερε τι να κάνει για να επιστρέψει στο λιβάδι, το οποίο από τότε που γεννήθηκε ήταν το σπίτι του. Κρύωνε, πεινούσε και άρχισε να κλαίει. Τότε, άκουσε το κλάμα του μια μικρή φραουλίτσα και προσπάθησε να του πιάσει την κουβέντα.

- Γιατί κλαίς μυρμηγκάκι;, ρώτησε η φράουλα.

- Γιατί με πήρανε κατά λάθος από το σπίτι μου και τώρα δε ξέρω πως θα βγω από δω.

-  Θέλεις να σε βοηθήσω;

- Μπορείς; 

- Μα φυσικά! Θα μιλήσω και με τους υπόλοιπους φίλους μου και θα καταστρώσουμε ένα σχέδιο!

- Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ! Με λένε Προκόπη. Εσένα;

- Ρόζα.

Έπειτα η φραουλίτσα πήγε και γνώρισε τον Προκόπη στους φίλους της και αμέσως έγιναν όλοι μαζί μια παρέα. Η Ρόζα, τότε, σκέφτηκε πως κάποια στιγμή κάποιος άνθρωπος θα ανοίξει το ψυγείο και ο Προκόπης θα πρέπει να είναι έτοιμος να βγει από κει. Έπρεπε, όμως, να κατέβει στο χαμηλότερο ράφι και να είναι στη γωνία από όπου ανοίγει το ψυγείο. Έτσι και έγινε. Το ψυγείο άνοιξε και ο Προκόπης αποχαιρέτησε βιαστικά την Ρόζα και πετάχτηκε έξω. Τα νέα σύντομα διαδόθηκαν σε όλα τα φρούτα και τα λαχανικά και όλοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν: «Ζήτω! Ο Προκόπης βγήκε από το ψυγείο!». 

Όταν ο Προκόπης βρέθηκε έξω από το ψυγείο, άρχισε να φοβάται ακόμη περισσότερο. Το μέρος εκεί δε θύμιζε σε τίποτα το λιβάδι του. Έβλεπε τεράστιους ανθρώπους να πηγαίνουν εδώ και κει και φοβήθηκε μήπως τον πατήσουν. Κρύφτηκε, λοιπόν, σε μια γωνία και περίμενε να αδειάσει το δωμάτιο για να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής του.  

Το βράδυ έκανε μια προσπάθεια να διασχίσει το δωμάτιο, όταν ξαφνικά είδε ένα τεράστιο πόδι να πηγαίνει κατά πάνω του. Άρχισε να τρέχει, να τρέχει, μέχρι που βρέθηκε στην άλλη γωνία του δωματίου όπου εκεί υπήρχε ένα πούπουλο! «Πιθανόν είναι από κάποιο πουλάκι», σκέφτηκε και του ήρθε μια ιδέα. Με πολύ φόβο και υπομονή κατάφερε να φτάσει και πάλι έξω από το ψυγείο και περίμενε μέχρι να ανοίξει. Όταν τα κατάφερε και μπήκε, όλοι απορούσαν γιατί επέστρεψε. Εκείνη τη στιγμή, ο Προκόπης έδειξε σε όλους το πούπουλο που βρήκε και είπε με δυνατή φωνή: 

 - Βρήκα τρόπο για να μη κρυώνω μέσα στο ψυγείο. Μπορεί να μη μοιάζει με το σπίτι μου, αλλά τώρα έχω εσάς, φίλοι μου, και το σπίτι μου θα είναι εδώ! 

Και ο Προκόπης έμεινε στο ψυγείο μαζί με τους φίλους του και γνώριζε κάθε μέρα όλο και περισσότερους.

Συγγραφέας: Αθανασία Αλεξανδρίδη - Σπουδάστρια Tabula Rasa