To “Μπου Ξελευθερία» στον διαγωνισμό για το καλύτερο βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας

Το συλλογικό παραμύθι του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa κατάφερε να διακριθεί και να πάρει μία θέση ανάμεσα στους συμμετέχοντες του ετήσιου διαγωνισμού λογοτεχνικών βραβείων του Public.

Τριάντα παραμύθια, γραμμένα από τριάντα διαφορετικούς σπουδαστές και εικονογραφημένα από τριάντα μαθητές Δημοτικού με κύρια θεματική τους το φαινόμενο  του σχολικού εκφοβισμού και όχι μόνο, ζητούν τη δική σας στήριξη.

Το παραμύθι του εργαστηρίου Tabula Rasa, κυκλοφόρησε το Μάιο 2017 από τις εκδόσεις iwrite - Πηγή ενώ τα παραμύθια γράφτηκαν από τους σπουδαστές του εργαστηρίου Tabula Rasa στο μάθημα της λογοτεχνικής γραφής και στο μάθημα της συγγραφής Παραμυθιού με καθηγήτρια και γενική επιμελήτρια την συγγραφέα Αντιγόνη Πόμμερ.

Περιμένουμε την ψήφο σας στο link που ακολουθεί.

Προσοχή! Θα πρέπει να επιβεβαιώσετε την ψήφο σας στο mail που θα σας αποσταλεί από το Public.

Ευχαριστούμε πολύ. Η υποστήριξή σας, μας είναι πολύτιμη.

Ψηφοφορία - Βραβεία Βιβλίου Public 2018

"Αυτό που βλέπω στον καθρέπτη…" της Ευαγγελίας Πέτρογλου

Κοιτάζομαι στον καθρέπτη για πολλοστή φορά. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Το νιώθω από κάθε πόρο του σώματος μου. Είμαι τα μαύρα μου τα χάλια. Χοντρά μπούτια, άτριχο σώμα, μικρό πέος.  Όλα χάλια πάνω μου. Δεν είμαι άντρας φυσιολογικός. Η υπόφυση μου δεν λειτούργησε ποτέ φυσιολογικά, γι’ αυτό και δεν ανέπτυξα ποτέ τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για να προσελκύσω μια κοπέλα. Ένα μπάζο είμαι. Ακόμα και στις πόρνες που πάω, ντρέπομαι. Αλλά τι να κάνω… Τουλάχιστον αυτές πληρώνονται και δεν μπορούν να με προσβάλλουν. Τώρα το τι σκέφτονται, είναι άλλο θέμα. ΕΜΕΝΑ να μην μου το δείχνουν. Και σε αυτές που πήγα, άργησα να πάω. Πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας και πόσα λεφτά πεταμένα για να καταλήξω να μπορώ να πηγαίνω στις πόρνες! Που ακούστηκε. 

Η σπουδάστρια της σχολής μας, Άννα Παπαδάκη, συμμετέχει με τα κείμενα της σε θεατρική παράσταση

Η σπουδάστρια της σχολής μας, Άννα Παπαδάκη, συμμετέχει με τα κείμενα της στη θεατρική παράσταση «Τι άλλο φοβάσαι;» που παρουσιάζει η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Λ. Χερσονήσου «Τυχαία βρεθήκαμε» στο νησί της Κρήτης.

Η παράσταση, που αφορά σε συρραφή κειμένων, θα παιχτεί την Παρασκευή 13 Απριλίου στις 21:00, το Σάββατο 14 Απριλίου στις 19:00 και στις 21:00 και την Κυριακή 15 Απριλίου στις 21:00, στο κτίριο του Πολιτιστικού Συλλόγου Λιμένα Χερσονήσου.

Κείμενα: Μ. Ποντίκας, Δ. Κεχαΐδης, Γ. Σκούρτης, Αν. Παπαδάκη

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μεταξάκης

Παίζουν: Petra Burczyk, Έλσα Κουμπά, Μαρία Λουμπάκη, Τζένη Μαυρογιάννη, Μανώλης Μπαρελιέρ, Άννα Παπαδάκη, Ελένη Σπαχή, Κατερίνα Σταυρουλάκη, Λώρα Σταυρουλάκη, Γιώργος Τερλάκας, Κατερίνα Χαρίτου, Μαρία Χατζηγεωργίου

"Με κώνειο…" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Ο ντεντέκτιβ Νικόδημος κατέφθασε στη σκηνή εγκλήματος. Η ειδική ομάδα του έκλεισε με πλαστική ταινία την πόρτα του σπιτιού και ξεκίνησε την έρευνα. Εκείνος είχε άλλη δουλειά να κάνει. Έπρεπει να μάθει λεπτομέρειες από τη γυναίκα του θύματος, την Μαίρη Κουτράκη. Εκείνη είχε καλέσει στο τμήμα, λέγοντας πως ο άντρας της αυτοκτόνησε κόβωντας τις φλέβες του και της είχε αφήσει ένα σημείωμα. Η Μαίρη πήγαινε πάνω κάτω στο δωμάτιο και ο Νικόδημος έπρεπε να την ηρεμήσει πριν εξαφανίσει κάποιο στοιχείο πάνω στη σύγχυσή της. την έβγαλε έξω από το σπίτι και την ανέκρινε.

"Κλάμα μωρού" της Μαρίας Κόνιαρη

Ο ήχος που έφθανε από το διπλανό διαμέρισμα θύμιζε κλάμα μωρού. Εκεί έμενε μία ηλικιωμένη κυρία που εκείνη την ώρα ήταν εντελώς μόνη. Τα παιδιά της μόλις είχαν φύγει και είχε διπλοκλειδώσει την πόρτα όπως συνήθιζε.

Ο Σωτήρης άκουσε το κλάμα και σκέφτηκε ότι μπορεί να ήταν κάποια γάτα που γέννησε στο μπαλκόνι της διπλανής πολυκατοικίας. Αστυνομικός χρόνια στην ίδια θέση υπηρετούσε σε συνοικιακό αστυνομικό τμήμα και η μόνη αρμοδιότητα που είχε ήταν να σφραγίζει εξουσιοδοτήσεις και να θεωρεί το «γνήσιο της υπογραφής». Η γυναίκα του η Ξένια μόλις είχε ετοιμάσει το δείπνο όπως κάθε απόβραδο που γύριζαν από τη δουλειά.

Παιδιά δεν είχαν και αυτός ήταν ο μεγάλος τους καημός. Μόνο ένα αστυνομικό λυκόσκυλο εκπαιδευμένο, την Ίρμα, που το είχαν σαν παιδί τους και εκείνη την ώρα ήταν ξαπλωμένο στο χαλί κουνώντας αργά και νευρικά την ουρά του.

"Η καρυάτιδα" της Άννας Παπαδάκη

Εντάξει, τώρα εσείς νομίζετε οτι περνάω άσχημα.. οτι θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα.. στις αδερφές μου! Σιγά!

Η ζωή στην Αγγλία με έχει κάνει διάσημη σε όλο τον κόσμο. Δε λέω οτι στην Ελλάδα δεν ήμουν, αλλά εδώ... αχ... όλοι μιλάνε για μένα! Έρχονται να με δουν, να με παρηγορήσουν... Βλέπω στα μάτια τους θαυμασμό για την περιπέτειά μου, συμπαράσταση για τον ξενιτεμό μου από την πατρίδα, κατανόηση για τον αποχωρισμό μου από τις αδερφές μου.. και μέσα μου γελάω! Τους κοροιδεύω!

Θέλω να τους φωνάξω «Περνάω υπέροχα!».

«Στενά παπούτσια» της Μαρίνας Πλούμπη

Μέρες περνούν και νύχτες σβήνουν

χωρίς να ξέρω τι θέλει η ψυχή μου.

Σκέψεις, φωνές, βρισιές και κλάμα

χωρίς να ξέρω γιατί το δράμα.

"Σαν την Σταχτοπούτα" της Αγγελικής Σαραφίδου

Μια φορά και ένα καιρό, μια νεαρή κοπέλα που την έλεγαν σταχτοπούτα ζούσε με την μητριά της και τις δυο κόρες της στο σπίτι του μπαμπά της, ο οποίος είχε πεθάνει. Την έλεγαν έτσι για πλακά η μητριά με τις κόρες της γιατί μάζευε τις στάχτες από το τζάκι. Ήταν πολύ κακές μαζί της, την ήθελαν για υπηρέτρια. Ζούσε στην αποθήκη του σπιτιού, σε άθλιες συνθήκες, δεν είχε κρεβάτι πάρα μόνο ένα στρώμα τρύπιο, ελάχιστα ρούχα που και αυτά ήταν τρύπια. Όταν πέθανε ο πατέρας της και ανέλαβε η  μητριά, επειδή δεν την ήθελε την σταχτοπούτα πάρα μόνο την περιουσία της, της συμπεριφερόταν με αυτόν τον  άθλιο  τρόπο. Κάθε μέρα, όλη μέρα δούλευε μέσα στο σπίτι, για να ναι η μητριά και οι κόρες της ευχαριστημένες. 

"Ο ήρωας μου, μου μιλάει!" της Νεφέλης Κομματά

Δόξα τον Πανάγαθο που γράφτηκες σ’ αυτήν την Άγια Σχολή και βρήκα επιτέλους ευκαιρία να μιλήσω!

Τι, απορείς; Πες μου πως δεν κατάλαβες καν ποια είμαι. Ευχαριστώ πολύ, το ήξερα ότι μ’ έχεις χέσει τελείως, τώρα μ’ αποτελείωσες.

Η Μαριάννα είμαι, θυμάσαι; Η ηρωίδα σου; Ναι, ναι εκείνο το 15χρόνο κορίτσι που, τι σύμπτωση, αποφάσισες να γράψεις την πονεμένη ιστορία του όταν ήσουν κι εσύ 15; Μα τι έμπνευση. Σε θαυμάζω.

Νέο ΤΑΧΥΡΥΘΜΟ σεμινάριο συγγραφής μονολόγου - χρονογραφήματος και διηγήματος, από την Αλεξάνδρα Χειμώνα στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής Tabula Rasa

Μήπως ήρθε η ώρα να… γράψεις το είδος που σε εκφράζει πραγματικά;

Την Πέμπτη 22 Μαρτίου στις 18:00 ξεκινάει το νέο σεμινάριο συγγραφής «Mονόλογος – χρονογράφημα -διήγημα» με καθηγήτρια την Αλεξάνδρα Χειμώνα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa", με παρακολούθηση από κοντά ή εξ αποστάσεως. Οι θέσεις είναι περιορισμένες, γι' αυτό βιαστείτε! 

Ανακάλυψε τα σημεία κλειδιά ενός επιτυχημένου μονολόγου, δώσε την επικαιρότητα με τη δική σου ματιά μέσα από ένα χρονογράφημα και μάθε πως να γράφεις σωστά ένα εξαιρετικό διήγημα.

"Μεγάλο μπέρδεμα" της Ελευθερίας Μαρτίνου

Όπως κάθε πρωί έτσι και σήμερα ο κύριος Βασίλης πήγαινε βιαστικά στη δουλειά του, η κυρία Σίσσυ το σκύλο της βόλτα, ο Πάρης με το ποδήλατο στο πανεπιστήμιο και η μαμά της Λένας στη λαϊκή για ψώνια...

Όλα φαίνονταν να έχουν χουχουλιάσει μέσα στη καθημερινή τους ρουτίνα... Όλα ήσυχα, όλα σε τάξη...

Όλα;;

Όλα για όλους τους άλλους, αλλά όχι για τη Μπέτι, που ήταν σίγουρη ότι κάτι κρύβει αυτή η ησυχία...

Κοιτούσε τα πάντα εξεταστικά καθώς πήγαινε με τη γιαγιά της στη παιδική χαρά.

Και ναι, δεν άργησε να πέσει στην αντίληψη της!

"Δέκα λεπτά" της Καθολικής Σακουλά

Η Έβελυν βρίσκεται στο χώρο γνωριμιών. Εκεί θα πρέπει να μην συνομιλήσει με κανέναν παρά μόνο να αφήσει τη γλώσσα του σώματος να μιλήσει.

Η αίθουσα είναι γεμάτη από τραπέζια και επίδοξους εραστές που θέλουν να σπάσουν την μοναξιά στη ζωή τους. Με αυτό το ευφάνταστο παιχνίδι που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στην Αμερική προσπαθούν να αποδείξουν πως το σώμα μιλάει καλύτερα πολλές φορές και από μας τους ίδιους.

"Ένα ταξίδι στο Παρίσι" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Ήταν Δευτέρα πρωί και ο Μάρκος πετάχτηκε από το κρεβάτι του από τον ήχο του ξυπνητηριού. Κάθε χρόνο έλεγε να το αλλάξει αυτό το ξυπνητήρι κι όλο το ξεχνούσε. «Τελευταία χρονιά φέτος στο σχολείο και μετά θα σε καταχωνιάσω σε κάποιο ντουλάπι», είπε δυνατά ο Μάρκος και παρατήρησε τη μαμά του στην πόρτα να στέκεται απορημένη.

- Δηλαδή, αν περάσεις σε κάποιο πανεπιστήμιο δε θα ‘χεις κάποιο ξυπνητήρι; Δε θα πηγαίνεις στη σχολή σου;

- Κάτσε να περάσει αυτή η χρονιά και θα δω τι θα κάνω, είπε ο Μάρκος και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ώρα να ετοιμαστώ! Δε πρέπει να αργήσω την πρώτη μέρα στο σχολείο.

"Μια νέα αρχή" της Μαρίας Καλύβα

Αυτή η μέρα, η σημερινή, θα μείνει χαραγμένη στην ψυχή μου για καιρό. Βγήκα από τη «φυλακή» έπειτα από μια ολόκληρη ζωή, έπειτα από 25 ολόκληρα χρόνια. Γιατρεύτηκαν οι πληγές μου, έφυγαν πια μού είπαν οι γιατροί οι δαίμονές μου, είμαι επιτέλους έτοιμος να ανοίξω τα φτερά μου, αν θέλω, και να πετάξω μακριά. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν μπόρεσα να απομακρυνθώ από την αυλή όταν με «ελευθέρωσαν», γιατί έμεινα να κοιτώ προς όλα τα σημεία του ορίζοντα καθισμένος στα χώματα. Είναι άραγε η πρώτη σου επαφή με τον έξω κόσμο που κάνει τα γόνατά σου να τρέμουν κάτι τέτοιες στιγμές, οι μνήμες σου από όσα πέρασες εκεί μέσα ή ένα ομογενές μείγμα αυτών των δυο; Ζύγισα τα συναισθήματά μου, συγκέντρωσα κάποτε τις σκόρπιες σκέψεις μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και έδωσα μετά το χέρι στον πατέρα μου, που με περίμενε υπομονετικά κοντά δυο ώρες να πάρω την απόφαση να σηκωθώ.

Το «Μπου Ξελευθερία» γίνεται «Οlly olly oxen free» για την έκθεση παιδικού βιβλίου στην Μπολόνια

Το πολυσυγγραφικό παραμύθι, «Μπου Ξελευθερία», μετά την επιτυχία που σημείωσε στην ελληνική αγορά, άνοιξε τα φτερά του και ταξιδεύει μεταφρασμένο ως «Οlly olly oxen free», στην έκθεση παιδικού βιβλίου, Bologna Children’s Book Fair, στην Μπολόνια.

Το «Μπου Ξελευθερία» περιλαμβάνει 30 παραμύθια, έργα των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, που παρακολούθησαν το σεμινάριο του Παραμυθιού με καθηγήτρια την Αντιγόνη Πόμμερ.  Την εικονογράφηση του παραμυθιού έκαναν μαθητές δημοτικών σχολείων. Το βιβλίο εκδόθηκε τον Μάιο του 2017, σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο i-write.

“Το μπακάλικο” της Ελένης Μπλιούμη

Είναι μερικές μνήμες χαραγμένες στα μονοπάτια του μυαλού μας, που όταν ξένοιαστα σουλατσάρουμε   σ΄ αυτά, τις αναμοχλεύουμε και τις ξαναζούμε.

Ένα όμορφο κομμάτι του παρελθόντος βγαίνει στην επιφάνεια με μορφή νοσταλγίας, γαλήνης, ηρεμίας, αγάπης.

Πέτρα, ξύλο, πλάκες για κεραμοσκεπή, μυρουδιές, χρώματα, γεύσεις, ήταν μερικά από τα στοιχεία που πλαισίωναν το μπακάλικο της γειτονιάς.

Οι πέτρινες πλάκες για σκεπή σε γκρίζες αποχρώσεις, που τεντώνοντας κανείς τα χέρια του πίστευε ότι θα τις άγγιζε, τα μακρόστενα παράθυρα με κάγκελα για ασφάλεια και ίσως και για σχέδιο, οι άσπροι τοίχοι πάντα φρεσκοβαμμένοι και μια βαριά ξύλινη πόρτα με τετράγωνα σχήματα που στο εσωτερικό της σφάλιζε διαγώνια με ένα βαρύ σίδερο σαν γάντζος, ήταν μερικά βασικά γνωρίσματα του μπακάλικου.

"Το παζλ" της Άννας Παπαδάκη

Ποιά είμαι εγώ; Τι είμαι;

Ηθοποιός, μαριονέτα, φίλη και γνωστή σου; Όλα αυτά ή τίποτα.

Είμαι όσα βλέπεις, αλλά κι όσα δε βλέπεις. Θα βρεις σε μένα αυτά που έχεις εσύ. Δεν μπορείς˙ δεν έχεις την ικανότητα να δεις περισσότερα.