Οι σπουδαστές του τμήματος υποκριτικής της σχολής μας Δημήτρης Αριανούτσος και Έμμη Τσάντα συμμετέχουν στο νέο θεατρικό έργο με τίτλο «Αλυσίδες» που διασκευάζει και σκηνοθετεί η σπουδάστρια του τμήματος Υποκριτικής της σχολής μας Αναστασία Κουρή.
Το έργο, που θα παρουσιαστεί στο πνευματικό κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», είναι βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Δημητρίου Π. Ταγκόπουλου που γράφτηκε το 1907.
Υπόθεση: Ο Δήμος Στρωτός είναι υποψήφιος βουλευτής που συμμετέχει στον εκλογικό αγώνα με το σύνθημα «Με την αλήθεια, για την αλήθεια». Η Αστρούλα γοητευμένη από τις ιδέες και την προσωπικότητά του τον ερωτεύεται και τον προτρέπει στην προσπάθειά του για έντιμη εκλογική αναμέτρηση. Αυτό ανησυχεί τους άλλους υποψηφίους βουλευτές του κόμματος, γιατί θεωρούν επισφαλή την εκλογική νίκη. Την προσπάθεια να πειστεί ο Δήμος και ν’ αφαιρέσει κάποιες επίμαχες φράσεις από τον προεκλογικό του λόγο, αναλαμβάνει η Ρωξάνη, ερωμένη του και γυναίκα του αρχηγού του κόμματος...
Γραμμένο το 1907, το τρίπρακτο αυτό δράμα παρουσιάστηκε από τον θίασο του Θωμά Οικονόμου στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στις 27 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και το 1908 δημοσιεύτηκε στον «Νουμά». Ξαναπαίχτηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1909 από το θίασο της Κυβέλης.
Αντί εισιτηρίου συγκεντρώνουμε
● Τρόφιμα μακράς διάρκειας που θα διατεθούν στο Σώμα Εθελοντών Κοκκινιάς «Δράση».
●
Κονσέρβες και ξηρά τροφή για σκύλους που θα διατεθούν στο Φιλοζωικό
Σωματείο «Αδέσποτη Ελπίδα». Η συνεισφορά σας είναι προαιρετική
Με την στήριξη του Εξωραϊστικού – Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Κορυδαλλού «Αναγέννηση»
Στον βασιλιά έκαναν δώρο έναν γελωτοποιό,
που όμως τώρα πια έχει βαρεθεί. Με τα παρδαλά του ρούχα προσφέρει γέλιο στον
κόσμο. Χτυπάει τα κουδουνάκια του και
τραγουδάει στον βασιλιά, εκείνος όμως
μένει αδιάφορος. 
Η σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Όλγα Λιάρατζη, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της, με τίτλο: «Το σκοτεινό πορτρέτο», από τις εκδόσεις «Πηγή». 
Εκείνος
μπαίνει βιαστικά μέσα στο σπίτι γιατί είχε αργήσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Εκείνη καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, πίνοντας τον καφέ της περιμένοντας
τον. Κατάλαβε από το βλέμμα του ότι αυτό που φοβόταν είναι αλήθεια, εδώ και
πέντε μήνες είχε καταλάβει αλλά αρνιόταν να το παραδεχτεί. Το βλέμμα της ενοχής
του, της είπε όσα δεν ήθελε να ακούσει. Εκείνο το πρωινό τον είχε δει να
κοιτάει μια άλλη κοπέλα έτσι όπως κοίταγε εκείνη τον παλιό καλό καιρό. 
Όσο
πύκνωναν οι ομιλίες τόσο πιο δύσκολη γίνονταν η κίνηση του δωματίου. Έτσι όπως
ήταν ακουμπισμένη πάνω του, ένιωσε ένα αδύναμο, ''απελπισμένο'' θα μπορούσε να
πει χτύπημα. Και μετά ησυχία. Τίποτα. Ο μονότονος ήχος ενός μηχανήματος που
σφύριζε εκεί έξω έστελνε άσχημα προμηνύματα. Από το σημείο που στέκονταν, το
αυτί της έπιανε τις τελευταίες νότες ενός βαλς που έσβηνε, δίνοντας ένα
δραματικό τόνο στη στιγμή.
...Πήρε τη φωτογραφία
στο χέρι του. Απεικόνιζε δεκαπέντε ανθρώπους όλων των ηλικιών συγκεντρωμένους
μπροστά στο χωριό τους. Ήταν μπροστά από την ξύλινη είσοδο από όπου κρεμόταν μία
ταμπέλα που έγραφε «Kuenko Kae». Ένα ερώτημα ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του στην προσπάθεια
του να κατανοήσει το νόημα αυτής της χειρονομίας και να αφήσει το όνομα του
χωριού να διεισδύσει στο μυαλό του σε μια προσπάθεια να ανακτήσει πιθανές,
θαμμένες βαθιά, μνήμες. Πέρασαν αρκετές στιγμές και όλο το σκηνικό έδινε την
εντύπωση ότι δεν ήταν πραγματικό, αλλά αποτυπωμένο σε μια ζωγραφιά. Η αμίλητη
φιγούρα στεκόταν ακόμα με κατεβασμένα τα χέρια, κρατώντας τα μαχαίρια. Στην
άλλη πλευρά του καναπέ, ένας άλλος άνθρωπος είχε χαμηλώσει το Κατάνα και
κοιτούσε έντονα τη φωτογραφία. Και όλα αυτά λάμβαναν χώρα κάτω από αχνό φως και
θρυμματισμένα γυαλιά.
Στην Ελλάδα του σήμερα ο
καθένας έχει να αντιμετωπίσει το δικό του γολγοθά και να ανταπεξέλθει επάξια αν
θέλει να επιβιώσει. Εύρεση εργασίας, διαχείριση πενιχρών εισοδημάτων, απλήρωτοι
λογαριασμοί, ενοίκια, φόροι, απομάκρυνση ανθρώπων μεταξύ τους, ηθική παρακμή
και ο κατάλογος δεν έχει τέλος... Και όμως ο καθένας δίνει τον δικό του
καθημερινό αγώνα επιβίωσης και όλοι πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Πρέπει να τα καταφέρουμε. 
